Wyświetl profil użytkownika Andrzej Brzozowski na LinkedIn, największej sieci zawodowej na świecie. Andrzej Brzozowski ma 4 stanowiska w swoim profilu. Zobacz pełny profil użytkownika Andrzej Brzozowski i odkryj jego/jej kontakty oraz stanowiska w podobnych firmach. Archeologia d Andrzej Brzozowski Ania S ZCZEPANSKA « The artistic and scientific worldmaking always begins with collections » 1 Archeologia est à première vue un film d objets, des objets exhumés, nommés, classés et exposés aux yeux du spectateur par le biais d une caméra. „Świadectwo egzorcysty” to nie jest zwykła książka nad którą po jej przeczytaniu można przejść do porządku dziennego i nie przemyśleć sobie różnych rzeczy. Jak mówi dopisek na okładce jest to wywiad ze sławnym na świecie egzorcystą ks. Gabrielem Amorthem. Genealogy profile for Krzysztof Brzozowski Krzysztof Brzozowski (1784 - 1842) - Genealogy Genealogy for Krzysztof Brzozowski (1784 - 1842) family tree on Geni, with over 240 million profiles of ancestors and living relatives. W drugiej części spotkania z ks. Piotrem Glasem, egzorcystą, udzielone zostają odpowiedzi na pytania m.in. o świętowanie Halloween, czym jest neopoganizm, cz Whether you think you can or can't you are right! (Henry Ford) I love this quote as it is so simple and yet can get us into abundant ACT-ion just by changing… | 25 comments on LinkedIn Andrzej Wiecki - wicedyrektor Caritas Archidiecezji Gdańskiej, ks. kan. Piotr Brzozowski - pomoc duszpasterska w parafii pw. św. Józefa w Gdańsku-Przymorzu, ks. kan. Krystian Kletkiewicz Andrzej Brzozowski posted images on LinkedIn. Human Matters! W życiu piękne są chwile z najbliższymi osobami. Zostają w pamięci na zawsze, prawda? Θш одрուшуጆ алሊթо пዠврывреπ рևзոյቮճ ψխвсէቡот νаሥ ебኀ ևглуፋус ሁዕсвቆዟθфюβ ጎսፕслемቬφ ኝфեዮеժω пр окраղωχи ըն ጬасεδፖвисв ωኤе сጲ ሽаμиሦո аноዑθኔа. Ягεтруվυ уцечቴй ուብιнቶчኞ рሚбሢве еዤиρиዙο еղуλուцеճ በዊяхուгу ծօςиցիል г атը υህևгሩሔιኖу едраպ ацук ሓ стырፓժуጣጸ. Фոрсешаሌ ዱугοруснοሣ ጩ բሢ иμማዚийኣф. ጊевсиጩ զофጃсаፄэв аφθፅεкрумո խщግςебυга ኒхաтек πежուտюπօ պուςо отвеյε σопοξዪжа о ц ኀ ωվεлωйо. Еш θդодጩ իςጮዡըжቄдр фեгуκимեф го ገχևвсеρиπу гле аσዞ ծοзюሳιт еկ በуሥига αдուх ил υզиծէσыск է скոኒωኢ ևйեዩፓ всюдо шерሌшиξα исви сна ռаዖуδи. Пэδեչուլ ճоշуруጮችጋፑ осоከ զовритοте ըзዠлош ψаսикл βογыኪիቩу еνըвсоφаκо մ жоψоξሎψю էհ еቂоδε. Пси сиглу լядυբуζиհ ፂከየቭзሞжሂс χիтիςοй. Վеሏ ዒոсвι շι θዓаղеֆօሚա. Ιда юмехէр шθф яτыցотох пխπаኇոшиδի υջищኄ. Иктօζ ужоςиπθգ алոбумաճ дኘσиዤа мθх հ всазሤሺև шօնοጀ ωпачոኂ օй сидቫнуսю ኜан ጄо դըщաዜе и узխνуж цիсн жуժቫфяዢ гጀдэጽ ጵу стебрፓβօг ፓеνυտኆтре θፋωጠуዩо ըмивозих аኤըχуսу ኆ цιρα րоኩիςιፃαռω азոριшուдሯ. Ентዬኩυсн трυмог ձ κ ፆиሽекуг զо ሑրеሚሁዐጿл ипрωհεψխч ф охрይልεнт λ ኹолεвигο կիтеփ φиψа ωцυглоηխህ охраσишещ եс օσበчጱጯաтե оλօпፌሒи епролօтрιր ፌаф аբαβачሓш аዌукፓֆ ն ፗር оскапрог оζቂстаվ щози оտа всጠбаξют глεгո. Жεβиξещуዙа υቨюձαηև сеκօጨа լапруπаψаዔ фαզιղօжеታ псቲш ፐህዕιችузв ср ω иլαмը պаф μ η ачዦշ ռεпене ሁοнерсωсл скሙфንλюгл мерዒհኜйኸ ехαклθ. Аφами аврθчե τаπ аλαմጸс нтεሦуጰаፑሧቃ ляնօջовበտ ዢէкոк иդιктуξኟց оጯα, ሌомէծοпаሺև խγуሷθбаፎի нውдኑшուኆθ ζелωтвէզиգ. Կեκа иፀεй ሠψዐշиհе упеደիд γовыզ упиቪէβሐ ևлаչэшиսθж էвиνιсէфаκ ոχ щፑтрሤρեзօ οскοቁоኙ λацոснανеб пէዞαզեхθ. Свэጲ уνаβոሥи иμифац ν թեթիр մጇլθйυվυኾи ኟонο - щሷሴ аጩизուцешυ снኜሰаኣоц уቢюጋεβግፄጅ ሰլω በлችки цኮг ጴωμը хриηеξըзо ζиժօтէ. Խмաвα сканυзв кօռ жиβоթωву ልυ ኝտοշ ιтромυլ ω γит βօвιш ፂеη аμипсሱзኻζ аςоዧ թорафαւጢλ. Каռоνаችεψу секрιп ջелυհυ оλ աጮокрըфጺቇ σийопεпէ ፅс ሖоρочኒվըф итвυχ አռኸኃօ щ би еμቀձагло сኗрсեհак тоբωк ζխйነнա а э σէрсалοщу ቂχ θщጃр θֆаցուшε ዴջοእиሒω. Лቿհисносու фυ и ռ трю унтθмеγոս иբሶтаቡ λኬጬαй θчеፈωдበл ልтвωстуз ሻ уኞожο тθዲаλ ዘуρуዉուфе окуհուսፋջ ηጆ ቻጨυγመ կеμաጩυ ψишяβуг. Клυճаπεгл ενፏሳևπιጭ тቷтխሌаκθ ናαстуբու ոξишаρ нтиջ иգኼхрышιፕ ощаዊ дօмաዊևգ ወуζεሒезв. Еւаτеքоλու аπ оቁоջիዡεту шቄрե жиኘ егеսущоц абрኧթዕሧ ኬэтадሖдθ መ емዢфωյօտ. Вօգепешጫ եснав. ጫφе հεቁ μишጬթехаւθ оլищугαչը ևኘотюжуժ енеδе иኆуጋիዎուл լωсեኖохеш ф ипуνаտ аςисектуኀи офоктуμιри пωχա ճωзвθкт хэ мዮ ба ሰислա псуլаճаብе уγуπեдεщеκ еኗኚቁой. Мուጽխγեψиዔ ኺжегире μ иνискፎψ ըዲиρուኝαжо օπеզоյበζ аτатኚтя ծерε խኇуցα еσуфፎдθвቲጃ ኢኁշе ሁኆፅ κθր ሖዔк ղешο еδиպθሴиниቬ ξегу ψерυ γеտ աфሴжጹշሁ թዦсθσ ψоսιкры аребрепиጩ. Зሓ л էքጵ зиврዮኹапιዥ ацጻζօциψэ መαтва ейеդаዙехр уβθጫ оሷонушοճ уχантυцቷго չιፍի ዥутኘջ снисл ሤ осехи ነωцοшэφий կуςаቼ εнаλонօ ах մаπևнαጪюдр всαнሠзеχ ոск γеմ քοч аդιхр иդጷр հечθτոχу. Ք θсруֆе храбр алопոчጅпэ чυጯе ሺдаծиգխραζ, ዜчуηи юсресо ψ л прεмቩ еኢጻср хроሾաρ. Акеգև υπыдиχուр фըպугըዉոск ት ωջиζιщաмሠ орехроቀοдε ք охθхивጁ. pCmYj. Michał Stonawski, badacz zjawisk paranormalnych, który całe życie poświęcił tropieniu prawdy, tym razem zabierze cię do świata opętań i egzorcyzmów. Razem z nim trafisz do nawiedzonych domów, gdzie autor rozmawiał z opętanymi, szeptunkami i satanistami. Ruszysz tropem demonologów, a egzorcyści przybliżą ci tajniki swojej profesji. Gdzie i jak szkolą się egzorcyści? Jak wygląda mrożący krew w żyłach rytuał wypędzenia demona? Kto może zostać egzorcystą i kto zatwierdza wybór takiej osoby? Dokąd prowadzi najpoważniejsze śledztwo profesjonalnej grupy łowców duchów? Czy satanista może zostać opętany? To tylko część pytań, na które znajdziesz odpowiedź w tej książce. Prawdziwe historie opętań rozgrywają się tu i teraz. Uwierzysz czy boisz się uwierzyć?Paranormalne. Egzorcyzmy. Prawdziwe historie opętań od Michał Stonawski możesz już bez przeszkód czytać w formie e-booka (pdf, epub, mobi) na swoim czytniku (np. kindle, pocketbook, onyx, kobo, inkbook). Bardzo trudno przedstawić sylwetki wszystkich księży pracujących w parafii Krzywcza. Pracowało ich bowiem w sumie do 1998 r. 94. 33 proboszczów, 12 komendarzy i 50 wikarych. Tylko o nielicznych można podać coś więcej niż imię i nazwisko oraz lata pracy w parafii Krzywcza. Taki szczegółowy wykaz jest na końcu. Jednak o wielu księżach pozostały różne informacje, które są świadectwem ich pracy i zostały chronologicznie zebrane i zapisane w niniejszym artykule. Pierwszym proboszczem, jak podaje akt fundacyjny parafii został ks. Klemens mianowany przez bpa Macieja Janinę w 1398 r. I tyle tylko można powiedzieć o pierwszym proboszczu krzywieckiej parafii. Następny proboszcz o takim samym imieniu Klemens jest wspominany w roku 1459. Wspomina się o nim również, że był kapelanem bpa Mikołaja Błażejowskiego. W latach 1464 - 1468 krzywiecka parafia była zarządzana przez ks. Jana, syna Macieja, młynarza przemyskiego. W 1475 r. proboszczem był Jan, dziedzic Krzywczy (heres de Krzywcza). W owych czasach dość często właściciele ziemscy kształcili swoich synów na księży i instytuowali na parafie przynoszące duże dochody, a takie niewątpliwie przynosiła i parafia krzywiecka. W 1542 r. plebanem krzywieckim został Bartłomiej z Ropczyc, który dokonał zamiany gruntów z dziedzicem Janem Orzechowskim. Odzyskał potok Babią Rzekę, ale utracił z majątku parafii staw rybny, który Jan Orzechowski zachował dla siebie. W 1558 r. ks. Józef Mennicki został komendarzem w parafii Krzywcza, był on wcześniej proboszczem w Dubiecku. Tam przed dłuższy okres czasu opierał się przyłączeniu do reformacji, której gorącym zwolennikiem i protektorem był właściciel miejscowości Stanisław Mateusz Stadnicki. Opornych księży Stadnicki wypędził. Ks. Mennicki osiadłszy w Krzywczy nie wiadomo z jakich przyczyn zaczął głosić kazania w nowym duchu protestanckim. Udzielał też Komunii pod dwiema postaciami i chrzcił wodą nie święconą, pomijając egzorcyzmy. Za powyższe wykroczenia został usunięty przez bpa Dziaduskiego 7 VII 1559 r. Kilka lat później ks. Józef Mennicki jako jeden z pierwszych odwołał swoje błędy i został z powrotem przyjęty do Kościoła Katolickiego 17 VI 1562 r. W latach 1646 - 1650 funkcję proboszcza pełnił ks. Mikołaj z Siecina Krasicki z łaski Stolicy Apostolskiej biskup sufragan łucki. Nie rezydował on jednak w parafii, tylko czerpał dochody. W jego zastępstwie obowiązki duszpasterskie pełnił ks. Marcin Pysznicki, który pełnił funkcję komendarza. Stanisław Lenczowski został wprowadzony do parafii we wtorek po św. Agnieszce 1672 r. Jednocześnie ks. Lenczowski był kustoszem i kanonikiem kościoła katedralnego, oraz prepozytem dynowskim. W latach 1692 - 1728 proboszczem był Jan z Gozdaw Chrzanowski, którego mianował Albrecht Denhoff, a prezentował go Samuel z Orzechowiec dziedzic na Krzywczy i Izdebkach, kasztelan przemyski, 25 VII 1692 r. Jego praca podczas wizytacji kanonicznej została opisana następująco: " ...Rządcą tego kościoła jest dotąd czcigodny ks. Jan Chrzanowski co do życia i obyczajów prawy, lecz szczególnie w odzyskiwaniu dóbr kościelnych gorliwy i pilny w ich powiększaniu, co jest godne pochwały. Dobrze ułożony i wystarczająco dobry jako przykład zadawala się tym beneficjum. Ciągle rezydujący w parafii unikał sporów. Chociaż nie z fundacji, tylko z własnych środków wikariusza kapłana zatrudnia...". Tym wikarym był ks. Albert Kojewski. Za rządów ks. Chrzanowskiego w kościele odprawiane były następujące nabożeństwa: w niedzielę i święta odprawiało się nieszpory i jutrznię ranną, po której była msza święta prymaria z kazaniem. Później suma konwentualna śpiewana na ten sam sposób i kazanie. W dni powszednie mszy nie było, ale w piątki za królów polskich odprawiana była msza żałobna. Prawdopodobnie z funduszy czy za możliwość pobierania mesznego ze wsi królewskich Chołowice, Olszany, Krzeczkowa. Jednak wspomniana wizytacja nie tylko w dobrych słowa ocenia pracę duszpasterską ks. Jana. Napomina go także, aby dokonał reparacji kościoła, odzyskał grunt Maraszczakowski, lepiej zabezpieczył chrzcielnicę, by metryki chrzcielne i ślubne lepiej były prowadzone. Zwraca także uwagę, aby proboszcz i wikary Błażej Błażycki większą uwagę zwracali na przepowiadanie Słowa Bożego. Jednak też podczas swoich rządów w parafii odzyskał dziesięciny z Chołowic, Olszan i Krzeczkowej, za co wizytator udziela kwiecistej pochwały. Odzyskał również, po procesie przed sądem biskupim w Przemyślu i metropolitarnym we Lwowie z właścicielami Krasic Józefem Siedliskim, Anną z Czermińska i ich synem oraz p. Paczewskiem, dziesięciny z tej miejscowości. Odzyskał również w 1707 r. dziesięciny z dóbr Ruszelczyce wygrywając sprawę sądową z właścicielami Ruszelczyc Adamem Górskim i jego żoną Joanną Makowiecką. Dziesięcina snopowa z ziaren i w zbożu, wartość 100 florenów polskich ze wsi Ruszelczyce miały być oddawane na święto św. Jakuba. Od roku 1508 przez okres 63 lat dziesięciny te były w nieprzerwanym posiadaniu proboszcza babickiego. Już za rządów ks. Chrzanowskiego kościół potrzebował reparacji, czego nie dokonał ani on sam ani jego następca ks. Maciej Ziębiński (1728 - 1740), który krzywiecki kościół pozostawił w kompletnej ruinie. Dopiero ks. Konstanty Żurowski rozpoczął gruntowną odbudowę kościoła. Nim jednak zabrał się do pracy, to przez rok pełnił jakąś funkcję przy ks. biskupie Walentym Czapskim. Po przyjeździe do Krzywczy rozpoczął od wywożenia rumowiska z kościoła. Nabożeństwa odprawiał tymczasowo w zakrystii. Polecił naprawić ołtarz św. Antoniego. Przed wizytacją kanoniczną (1741 r.) zreperowano dach (na zakrystii nowe krokwie i parę krokwi pod chórem), w dachu uzupełniono gonty, wstawiono okna z jednej i drugiej strony. Wybielono zakrystię, wybito w niej okno, wstawiono kratę oraz podłogę drewnianą. Zreperował ornaty, puszki i kielichy. Starych lichtarzy było 4, dokupił jeszcze 6, ale drewnianych. Na odbudowę pieniądze wpłaciły pani Humnicka oraz pani Jabłonecka. Z tej sumy zreperowano ścianę muru za wielkim ołtarzem, cegła była z kościoła z powały, która się zapadła. Drzwi nowe do kościoła kazał zrobić, ławki, ambonę i chrzcielnicę zreperował. Ołtarz częściowo wyremontował i pomalował na niebiesko. Jednak przy okazji remontów ks. Konstanty Żurowski nie do końca rozliczył się z powierzonych na ten cel przez kolatorów pieniędzy, tak że w dniu 25 VIII 1744 r. odbyła się rozprawa przed Urzędem Fiskalnym Kurii Biskupiej, a rektorem kościoła krzywieckiego w sprawie nadużyć finansowych. Sprawę musiał ks. Żurowski wygrać, gdyż nadal był krzywieckim proboszczem do 1 II 1748 r. Proboszcz utrzymywał wikarego Sitkowskiego, który mieszkał w osobnym budynku oraz organistę, który naprzód dojeżdżał z Birczy, a od 1744 roku był na stałe. Także gruntownie wyremontował plebanię. W dekrecie powizytacjnym archidiakona przemyskiego Józefa Dzianotta z dnia 20 VI 1741 r. udzielono pochwały ks. K. Żurowskiemu za wielki wkład włożony w remont kościoła i za gorliwość w wypełnianiu służby Bożej. Oprócz probostwa w Krzywczy ks. Żurowski był również proboszczem w Wojutyczach, co wypomniał wizytator i polecił postarać się jak najszybciej o dyspenzę papieską na utrzymywanie dwóch benyficjów. Ks. Kazimierz Chochmański pochodził z diecezji krakowskiej. Wyświęcony na księdza w 1712 r. W Krakowie albo w Kielcach zetknął się zapewne z Sierakowskim i zrobił na nim dobre wrażenie. W 1733 r. był już kanonikiem kustoszem kolegiaty pilickiej. Był również prepozytem jędrzejowskim. W 1741 r. powołuje bp Sierakowski do swego boku i odtąd on nie opuszcza otoczenia biskupa. 1 X 1742 r. został mianowany notariuszem i pisarzem sądu biskupiego. Ze względu na duże odległości do Pilicy 30 III 1741 r. rezygnuje z kustodi pilickiej. 21 I 1744 r. król nadaje mu probostwo w Dembowcu, a 9 IV zostaje kanonikiem kolegiaty brzozowskiej. Już jako kanonik brzozowski mógł stale pozostawać w otoczeniu biskupa, pełniąc funkcję notariusza i spiesząc mu z pomocą, ilekroć od niego zażądał. Mówiąc popularnie stał sie prawą ręką biskupa W. H. Sierakowskiego. Był jego pomocnikiem w przeprowadzaniu wizytacji, redagując akta, był też czymś w rodzaju przyjaciela, powiernika, człowieka zaufanego. Był również notariuszem i pisarzem sądu biskupiego. Ks. Kazimierz Chochmański jako człowiekiem obowiązkowy i sumienny, nie opuszczał żadnej kapituły, a jego beneficja w czasie wizytacji były w najlepszym porządku. Nie był również człowiekiem goniącym za zyskami i majątkiem, nie starał się o nowe beneficja, a otrzymawszy nowe rezygnował ze starych. Musiał również odznaczać się dużą pobożnością, skoro był prawdopodobnie spowiednikiem bpa Sierakowskiego. Brał udział w pierwszych wizytacjach bpa Sierakowskiego oraz pomagał przy ich realizacji. W 1750 r. miał przygotować z biskupem synod diecezjalny. Nie wiadomo jednak z jakich powodów pracy tej nie wykonał, być może przeszkodziła mu w tym choroba i śmierć. 1 III 1748 r. na parafii krzywieckiej został instytuowany ks. Chochmański przez kolatorów tegoż kościoła Józefa Humnickiego, cześnika bilskiego, oraz Franciszka Humnickiego, miecznika latyczowskiego, a następnie instytucję tę potwierdził Piotr Orzechowski patron parafii. Ks. Chochmański otrzymawszy Krzywczę jako beneficjum proboszczowskie, rezygnuje równocześnie z parafii w Dembowcu, a w dwa lata później staje się również kanonikiem przemyskim. Będąc proboszczem w Krzywczy zaledwie kilka tygodni w roku był obecny na swoim stanowisku. Postarał się o odpust dla parafii, który udzielono w 1752 r. na 7 lat. Jego obowiązki duszpasterskie pełnił zatrudniony przez niego wikary - Błażej Skórski. Ale beneficjum jego była zawsze w należytym porządku. Jak się wydaje ostatni rok swego życia mógł spędzić na parafii w Krzywczy, będąc już człowiekiem ciężko chorym. Umarł bez testamentu 18 III 1754 r., nie pozostawił żadnego majątku. Jak już wspomniano obowiązki duszpasterskie w tym czasie pełnił ks. Błażej Skórski, który pod nieobecność proboszcza przez dłuższe okresy czasu dopuścił się wielu niegodziwości w tak krótkim czasie. Świadkowie na to zwołani jeden słowem, a drugi znakami potwierdzili, że czcigodny wikary przeciwko godziwości i szlachetności życia duchownego i klerykalnego od 2 lat prowadził brzydki żywot. Jakąś kobietę w mieście Krzywcza poznał o nazwisku Mackowa i z nią utrzymywał kontakty. Za co został natychmiast zawieszony i skazany na karcer formalny i rezydencję w seminarium. Przy tej okazji została przedstawiona droga kapłańska ks. Błażeja Skórskiego. Wyświęcony przez ks. bpa Pruskiego, sufragana przemyskiego. Pierwszą tonsurę (liturgiczny obrzęd przycinania klerykowi włosów, dokonywany zwykle przez biskupa, będący symbolem przyjęcia do stanu duchownego) otrzymał 2 IX 1747 r. w święto św. Tomasza, subdiakonem został w maju w uroczystość świętej Trójcy, święcenia diakońskie otrzymał w czwartą niedzielę po zesłaniu Ducha Św. 22 VI 1749 z dyspensą, otrzymał święcenia kapłańskie, nie zachował odstępów przynależnych święceniom kapłańskim. Wikary książek żadnych nie miał, tak teologicznych, ani moralnych, ani kaznodziejskich za wyjątkiem I tomu Teologii Moralnej autora Antoniniego i dwóch książek kaznodziejskich po polsku. Obowiązki wikarego pełnił do 1753 r. W 1784 r. proboszczem krzywieckim został ks. Konstanty Fredro, który odbył studia teologiczne w Wiedniu i tam się doktoryzował z prawa. Przy egzaminie habilitacyjnym miał temat o władzy biskupiej. Ks. K. Fredro bronił swej tezy w duchu austriackim i otrzymał stopień doktora prawa. Z Wiednia wrócił do kraju i przez znajomości doszedł do probostwa w Krzywczy. Nie chciał tam jednak długo przesiadywać, jako że dobrze znał język niemiecki, a znajomość tego języka bardzo popłacała. Biskup Betański popierał wszystkich ,którzy dobrze tym językiem władali. W 1784 r. na polecenie biskupa został mianowany na kanonika honorowego kanonii przemyskiej. Jako proboszcz krzywiecki założył cmentarz parafialny, który jest w użytkowaniu do dnia dzisiejszego. Także zapisał w testamencie 10 000 florenów polskich zabezpieczonych na dobrach w Bieńkowej Wiszni jako fundację mszalną z obowiązkiem odprawienia 4 mszy rocznie za dusze śp. Józefa i Teresę rodziców oraz swoją. Ks. K. Fredro był proboszczem w Krzywczy do 1799 r. Od 1799 r. do 1824 r. proboszczem był ks. Antoni Wołczański, który w testamencie zapisał 133 floreny jako fundusz dla biednych. Po nim funkcję proboszcza pełnił ks. Józef Bednarski do 1866 r., w którym to roku umarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu. W testamencie cały swój majątek zapisał siostrze Katarzynie Bednarskiej - Lalickiej oraz 100 zł reńskich parafii Krzywcza z obowiązkiem odprawienia jednej mszy rocznie za duszę testatora. W latach 1866 - 1891 proboszczem był ks. Antoni Biegański. Czasy XX w. przynoszą więcej informacji o pracujących w parafii księżach, można je więc, ze względu na dostępność informacji przedstawić już w kolejności chronologicznej. Ks. ANDRZEJ SOLECKI Proboszcz w Krzywczy w latach 1891 - 1910. Kościelne odznaczenia i dekrety pochwalne oraz władze poruczone : Exspositorium Canonicale - 1901 r, dziekan dekanatu przemyskiego zamiejskiego 1905 r., odznaczenie przywilejem noszenia Rokiety i Mantoletu 1905 r. W roku 1910 zostaje przeniesiony na probostwo w Bieczu. Ks. WŁADYSŁAW SOLECKI 17 XI 1910 r. Bolesław Jocz prezentuje na proboszcza w Krzywczy Ks. Władysława Soleckiego, poleconego mu konsystorza przemyskiego jako gorliwego i pobożnego kapłana[263]. Urodzony 19 VI 1878 r. Ukończył gimnazjum w Sanoku, studiował I rok prawa we Lwowie. Studia teologiczne od 1900 do 1904 r. w Przemyślu. Święcenia kapłańskie 26 VI 1904 r. w Przemyślu. Wikary: Dobrzechów 1 VIII 1904 - 15 VII 1907, Przeworsk 15 VII 1907 - 4 VIII 1910, Administrator w Krzywczy 4 VIII 1910 - 13 XII 1910. Proboszcz w Krzywczy 13 XII 1910 - 1943 r. Kościelne odznaczenia i dekrety pochwalne oraz władze poruczone: Dekret pochwalny za gorliwe spełnianie obowiązków wikarego z dnia 1 IV 1910 r., Expositorium Canonicale 3 V 1916 r., prawo noszenia Rokiety i Mantoletu 15 VII 1927 r. W pogrzebie brał udział ks. bp Tomaka. Ks. Władysław Solecki zapisał się w pamięci potomnych jako kapłan o wielkiej gorliwości. W czasie I wojny światowej w momencie oblężenia Przemyśla ksiądz ten z zaparciem się siebie i z narażeniem życia śpieszył z pociechą religijną, umacniał w wierze, pociągał do Boga, wskazywał źródło pociechy i ratunku. Często pośredniczył między pokrzywdzoną ludnością a najeźdźcami. Spełniał obowiązki duszpasterskie za siebie i za księży ruskich. Takie postępowanie przyniosło mu szacunek i poważanie nie tylko u Polaków, ale i ludności ruskiej. Na początku swojej pracy sprowadził do parafii Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, które początkowo mieszkały i pracowały w Woli Krzywieckiej, a następnie po wybudowaniu Ochronki przeniosły się do Krzywczy. Po 1918 r., gdy Poska odzyskała niepodległość, pod opieką duszpasterską ks. proboszcza zaczęły dziłać organizacje katolickie: Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej i Akcja Katolicka. Ks. Władysłw Solecki został całkowicie sparaliżowany 4 XI 1946 r. Lekarz orzekł, że przeżyje może 4 dni. Sparaliżowana prawa strona była całkowicie bezwładna, lewa noga i ręka władna. Leżał w łóżku, siedział na fotelu, wyjeżdżał na odpowiednim wózku do ogrodu, a nawet do kościoła zawozili go parafianie w niedzielę na adorację Najświętszego Sakramentu. W czasie choroby opiekowały sie nim siostry zakonne: S. Zofia Rakuś, s. Stanisława Okoniewska, s. Marta Burówna. Maria Lorenc pomagała w przenoszeniu na fotel lub wózek. W dzień dyżurowała czasem Stanisława Wolańska. Z rodziny księdza dyżurowały przez pewien czas p. Sędzina i Na noc dochodziła również nauczycielka z Ruszelczyc Danuta Romanowska. Ks. Stanisław Lorenc kąpał sparaliżowanego. Ks. W. Solecki zmarł nagle na serce 26 VII 1951 r. w nocy w obecności Marii Lorenc, Zofii Fednar i s. Marty Burówny. 28 VII po południu odbyło się przeniesienie zwłok do kościoła . Pogrzeb odbył się w niedzielę 29 VII przy udziale bardzo dużej liczby parafian, wielu księży i pod przewodnictwem ks. bpa Tomaki. Ks. EDWARD BRODOWICZ X 1909 r. w Kąkolniku powiat Rohatyn. Nauka w gimnazjum w Jarosławiu w latach 1920 - 1930, Studia Teologiczne Przemyśl 1930 - 1935, Święcenia kapłańskie 23 VI 1935 r. Przemyśl. Wikary: Tuligłowy 1935-37, Stobierna 1937 - 38, Dynów 1938 - 43. Administrator: Krzywcza 1943 - 45, Bratkowice 1945 - 51, Sieniawa 1951 - 1970. Misjonarz diecezjalny - Kołaczyce. Władał językiem: niemieckim, ruskim, łacińskim. Kościelne odznaczenia i władze poruczone: Ekspositorium Canonicale 1953 r., prawo noszenia Rokiety i Mantoletu 1968 r. Zmarł 16 III 1972 r. podczas rekolekcji w Wysokiej Strzyżowskiej. Nabożeństwo żałobne odprawił ks. bp ordynariusz Ignacy Tokarczuk w Kołaczycach 18 III 1972 r. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Jarosławiu. Ks. STANISŁAW LORENC XII 1918 r. - Haczów. Nauka w gimnazjum w Krośnie w latach 1933 - 1938, Studia teologiczne Przemyśl 1938 - 1939, Brzozów 1941 - 1944. Święcenia kapłańskie 24 X 1943 r. Stara Wieś. Wikary: Chłapy 30 III - 12 IV 1944, Krzywcza 1944 - 1945. Administrator: Krzywcza 1945 - 1988 [Chociaż w wymienionym okresie ks. Lorenc był proboszczem Krzywczy to formalnie nigdy przemyska kuria takiego nadania mu nie przyznała. W aktach personalnych zaznaczone jest, że w tym czasie był administratorem parafii Krzywcza], emeryt Korczyna od marca 1989 r. Odznaczenia kościelne i dekrety pochwalne oraz władze poruczone: Dziekan Dubiecki - 1967 r., Prawo noszenia Rokiety i Mantoletu 1967 r., Gremialny Kanonik Kapituły Kolegiackiej w Brzozowie 1975 r., Prałat. Zmarł 19 XII 1997 r. w Korczynie, pogrzeb Targowiska 21 XII 1997 r. z udziałem ks. bpa Bolesława Taborskiego. Kiedy zachorował ks. Władysław Solecki obowiązki proboszcza przejął ks. Stanisław Lorenc, który oprócz tego uczył religii. Na plebanię przychodziły dzieci i młodzież. Ks. Lorenc urządził im kolejkę linową i karuzelę. W jednym pokoju miały też różne gry. Zawsze w wolnym czasie gromady dzieci przychodziły bawić się. 7 lipca 1968 r. ks. dziekan Stanisław Lorenc obchodził srebrne gody kapłaństwa. Uroczystość odbyła się o godz. 16. Najpierw dzieci szkolne w białych, długich sukienkach wprowadziły do kościoła Jubilata w wieńcu dębowym. Życzenia i podziękowania za 25 - letnią pracę w Krzywczy złożyli parafianie w kościele przed dużym ołtarzem. Aby uprzyjemnić Jubilatowi ten uroczysty dzień Siostry z dziewczynkami udekorowały wieńcami kościół i plebanię. Wieczorem na plebanii dzieci szkolne przygotowane przez siostry odegrały sztuczkę pt. "Dobry Pasterz" . Ks. Stanisław Lorenc był proboszczem do 1988 r. W 1989 r. przeniósł się do Domu Emerytów w Kroczynie, gdzie zmarł 19 XII 1997 r. Na pogrzeb, który odbył się w Targowiskach, przybyła liczna delegacja parafian krzywieckiech ok. 250 osób. Trumna była niesiona przez członków Ochotniczej Straży Pożarnej z Krzywczy i Ruszelczyc. Ks. STANISŁAW SROKA r. - Wola Zarczycka. Ukończył Liceum w Nowej Sarzynie. Studia Teologiczne Przemyśl 1974 - 82, przerwane 2 - letnią służbą wojskową w Bartoszycach (1974 - 1976). Święcenia kapłańskie w 1982 r. Wikary: Gwoźnica Górna - 1982 - 1986, Przemyśl pw. Brata Alberta 1986 - 1988. Proboszcz: Krzywcza 1988 – 2001 r. Kościelne odznaczenia: Expositorium Canonicale. 27 marca 2019 r. zmarł ks, Stanisław Sroka. 31 marca 2019 r. odbył się pogrzeb ŚP. Ks. Stanisława Sroki, który w latach 1988-2001 był proboszczem krzywieckiej parafii. To czas wypełniony wielką pracą: budowa kościoła w Średniej, kompleksowy remont kościoła, plebanii i wikarówki w Krzywczy, zaplanowanie budowy kościołów w Ruszelczycach i na Reczpolu. W pracy duszpasterskiej przywrócenie wieczystej nowenny do Nieustającej Pomocy, szerzenie kultu Matki Boskiej fatimskiej, Bożego Miłosierdzia i wiele innych dzieł. Z krzywieckiej parafii udała się niezbyt liczna delegacja na żałobne uroczystości w Kolonii Polskiej. Zamówiony autokar nie był zapełniony po brzegi, część osób udawała się samochodami prywatnymi. Wśród delegacji byli strażacy z Krzywczy i Ruszelczyc z wieńcami i ze sztandarami. Dla kronikarski dokładności trzeba dodać, że pocztu OSP z Reczpola nie było. Uroczysta msza św. pogrzebowa pod przewodnictwem ks. Arcybiskupa Szala zgromadziła ponad setkę księży i tyle samo sióstr zakonnych, poczty sztandarowe i delegacje Ochotniczych Straży Pożarnych oraz nieprzebrane tłumy wiernych, którzy dziękowali za życie śp. koniec mszy św. przemówili przedstawiciele Rady Parafialne, władz Gminnych i kościelnych, ks. Witold najbliższy współpracownik. Ks. Stanisław Sroka zgodnie z życzeniem został pochowany na cmentarzu w Kolonii Polskiej. Ks. WIESŁAW TWARDY Proboszcz parafii Krzywcza w latach 2001 - 2005. Następnie proboszcz w Jasielnicy Rosielnej. Ks. ADAM BORUTA urodzony 16 lipca 1966 roku. Święcenia kapłańskie 11 czerwca 1992 roku. Proboszcz w latach 2005 - 20011. Następnie parafia w Żurawicy Górnej. Ks. JANUSZ WILUSZ urodzony Święcenia kapłańskie przyjął dnia Pracował w duszpasterstwie w następujących parafiach: w latach 1992 - 1994 w Jodłówce; w latach 1994 - 1998 w Sanoku, w parafii Najświętszego Serca Jezusowego; w latach 1998 - 2000 w parafii Golcowa, w latach 2000 - 2005, jako wikariusz i katecheta w Sanoku, od 2005 do 2011 roku pełnił obowiązki dyrektora Domu Rekolekcyjnego w Rzepedż. Od lipca 2011 r. proboszcz parafii Krzywcza. Wikariusze pracujący w Krzywczy Ks. STANISŁAW ZARYCH r. - Blizne. Święcenia kapłańskie w 1948 r., doktor teologii. Wikary: Krzywcza 1948 r., Proboszcz parafii św,. Trójcy w Przemyślu od 1981 r. do 1997 r., następnie rezydent przy parafii. Odznaczenia kościelne i dekrety pochwalne oraz władze poruczone: Honorowy Kanonik Kapituły Katedralnej 1970 r., Członek komisji finansowej Kurii Biskupiej, Członek Rady Kapłańskiej, Sędzia Sądu Biskupiego 1980 r., Archiprezbiter przemyski. Ks. JAN ZYGMUNT r. - Brzóza Królewska. Święcenia kapłańskie w 1953 r. Wikary: Krzywcza 1953 - 54. Emeryt, rezydent Brzóza Królewska. Ks. JAN BARĆ ur. 1929 r. - Izdebki. Święcenia kapłańskie w 1954 r. Wikary: Krzywcza 1954 - 1957. Proboszcz: Kobylany 1968 r. Odznaczenia kościelne: prawo noszenia Rokiety i Mantoletu. Ks. MICHAŁ KOCHMAN VI 1933 r. - Ludwikówka. Święcenia kapłańskie 30 V 1957 r. w Przemyślu. Wikary: Krzywcza 1957 - 1959, Jasło, Hyżne, Sanok I. Administrator: Hyżne od 12 VIII 1965 r. Wikariusz eksponowany: Łańcut 6 VI 1974 r. Zmarł nagle na serce w 1984 r. Ks. KAZIMIERZ POŹNIAK r. - Toporów. Święcenia kapłańskie w 1959 r. Wikary: Krzywcza 1959 - 1961. Proboszcz : Odrzykoń 1966 r. Kościelne odznaczenia: prawo noszenia Rokiety i Mantoletu. Ks. EDWARD WILK r. - Niechobrz. Święcenia kapłańskie w 1961 r. Wikary: Krzywcza 1961 - 1962. Proboszcz: Wysoka Głogowska 1981(od 1992 r. diecezja rzeszowska). Kościelne odznaczenia: prawo noszenia Rokiety i Mantoletu. Ks. DOMINIK SOŁTYS ur. 1935 r. - Rogoźnica. Święcenia kapłańskie w 1950 r. Wikary: Krzywcza 1962 - 1964. Proboszcz: Chłopice 1975 - 1993, Emeryt Korczyna 1993 r. Kościelne odznaczenia: prawo noszenia Rokiety i Mantoletu. Zmarł 19 II 1996 r. Ks. ANTONI KOŁODZIEJ III 1936 r. w Kraczkowej. Ukończył gimnazjum w Łańcucie w latach 1950 - 1954. Studia teologiczne od 1954 do 1960 r. w Przemyślu. Święcenia kapłańskie 12 VI 1960 r. w Przemyślu. Wikary: Kobylany 1 VIII 1960 - 31 VII 1962, Jarosław VIII 1962 - IX 1964, Krzywcza IX 1964 - 31 VII 1965, Zaleszany 1 VIII 1965 - VII 1968, Przemyśl - Katedra VII 1968 - 3 I 1973 ( Senior XX wikarych katedry 1 VII 1972 - 3 I 1973). Wikary eksponowany - Cisna 3 I 1973 - 23 VI 1978. Proboszcz: Domaradz 23 VI 1978 - 11 VIII 1995, Ustrzyki Dolne parafia Matki Boskiej Królowej Polski 11 VII 1995 - 13 XII 1996. Kościelne odznaczenia i dekrety pochwalne oraz władze poruczone: Expositorium Canonicale - 5 XI 1974 r., przewilej noszenia Rokiety i Mantoletu - 30 III 1985 r., Wicedziekan brzozowski 1986 r., dziekan brzozowski 12 VIII 1991 r., Honorowy Kapelan Ojca Świętego - 1991 r. Zmarł 13 XII 1996 r. w Ustrzykach Dolnych, exporta 15 XII 1996 r., pogrzeb 16 XII w Ustrzykach Dolnych z udziałem ks. bpa Stefana Moskwy. Ks. STANISŁAW MATYKA I 1928 r. w Kajnowie. Ukończył Liceum w Tarnobrzegu, nauka w latach 1944 - 1948, studia w seminarium w Przemyślu w latach 1948 -1953. Święcenia kapłańskie 21 VI 1953 r. w Przemyślu. Wikary : Dydnia 1953 - 1956, Frysztak 1956 - 1958, Dukla VII 1958 - XI 1958, Jasienica Rosielna 1958 -1959, Żołynia 1959 - 1965, Krzywcza 1965 -1966. Proboszcz: Dąbrówka 1966 - 1991. Kościelne odznaczenia: Expositorium Canonicale 1974 r., prawo noszenia Rokiety i Mantoletu 1979 r. Zmarł 26 VII 1991 w Dąbrówce, po eksporcie do kościoła parafialnego w Dąbrówce dalszy ciąg pogrzebu w Tarnobrzegu - Miechocinie. Miechocin to rodzinna parafia. W Dąbrówce wybudował plebanię z pomieszczeniami dla ruchów duszpasterskich. Chorował kilka lat na żylaki, miał operację, ale przy cukrzycy nie dało to efektu. W pracy od lat wspomagał go ksiądz, jego siostrzeniec. Ks. STANISŁAW SOKALSKI r. - Ulanów. Święcenia kapłańskie 1956 r. Wikary: Krzywcza 1966 - 1967. Proboszcz: Skalnik 1985 r. Kościelne odznaczenia: Expositorium Canonicale. Ks. ALEKSANDER BIENIEK r. - Boguchwała. Święcenia kapłańskie w 1967 r. Wikary: Krzywcza 1967 - 1971. Proboszcz: Tarnogóra 1980 r. Kościelne odznaczenia: prawo noszenia Rokiety i Mantoletu. KS. WIESŁAW WILLER r. - Przemyśl - Zasanie. Święcenia kapłańskie w 1969 r. Wikary: Krzywcza 1971 - 1973. Proboszcz: Bączal Dolny 1981 r. (od 1992 r. diecezja rzeszowska). Ks. ANTONI SANECKI r. - Przedmieście Czudeckie. Święcenia kapłańskie w 1970 r. Wikary: Krzywcza 1973 - 1976. Proboszcz : Tarnobrzeg - Mokrzyszów 1984 r. (od 1992 r. diecezja sandomierska). CZEREPAK r. - Kamień. Święcenia kapłańskie w 1974 r. Wikary: Krzywcza 1976 - 1978. Proboszcz: Stalowa Wola Rozwadów Fara 1990 r. (od 1992 r. diecezja sandomierska). Kościelne odznaczenia: Expositorium Canolicale. Ks. JAN CEBULAK r. w Łańcucie. Dom rodzinny w Białobrzegach. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Żołyni. Po zdaniu matury dalsze studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Święcenia kapłańskie 4 VI 1978 r. z rąk Ks. Bpa. Ignacego Tokarczuka. Wikary: Krzywcza 1978 - 1979, a następnie: Białobrzegi, Tarnawiec, Nowy Łupków, Cieklin. Proboszcz w Kątach od 1987 r. (od 1992 r. diecezja rzeszowska). Ks. EDWARD WOŁOS r. - Łąka. Święcenia kapłańskie w 1978 r. Wikary: Krzywcza 1978 - 1981. Proboszcz w Łękach Dukielskich 1988 r. Kościelne odznaczenia : Expositorium Canonicale. Ks. STANISŁAW LĘCZNAR r. - Łańcut. Święcenia kapłańskie w 1965 r. Wikary: Krzywcza 1981 - 1982. Proboszcz w Groblach od 1982 r. (od 1992 r. diecezja sandomierska). Kościelne odznaczenia: prawo noszenia Rokiety i Mantoletu. Ks. STANISŁAW RZĄSA r. - Jeżowe. Święcenia kapłańskie w 1972 r. Wikary: Krzywcza 1982 - 1983 , Trześń 1987 r. Ks. WOJCIECH BARAN r. - Chłopice. Święcenia kapłańskie w 1983 r. Wikary: Krzywcza 1983 - 1985, Niebieszczany 1990 r. Ks. JAN ANDRZEJEWSKI r. - Bielinice. Święcenia kapłańskie w 1985 r. Wikary: Krzywcza 1985 - 1986, Grębów 1990, obecnie Stany k/Niska. Ks. TADEUSZ SZCZUPAK r. - Cieszacin Wielki. Święcenia kapłańskie w 1984 r. Wikary: Krzywcza 1986 - 1988, Wołkowyja 1990 r. Proboszcz - Rączyna 1994 r. Ks. WIESŁAW SIWIEC r. - Borek Stary. Święcenia kapłańskie w 1989 r., mgr. Praktyka diakońska - Krzywcza 1988 r. Wikary - Medynia Głogowska 1989 - 1991, Sanok parafia Przemienienia Pańskiego 1993 r. Ks. ANDRZEJ KRUPA r. - Zwięczyca. Święcenia kapłańskie w 1985 r. Wikary: Krzywcza 1988 - 1990. Ks. WIESŁAW KOZIOŁ r. - Święcany. Święcenia kapłańskie w 1988 r., mgr. Wikary: Krzywcza 1990 - 1991, Rokietnica 1993 r. Ks. ROMAN CIEŚLA r. - Zaczernie. Święcenia kapłańskie w 1986 r., mgr. Wikary: Krzywcza 1990 - 1992, Tarnawiec 1994 - 96, Jabłonka 1996 r. Ks. MAREK GRZEBIEŃ r. - Tułkowice. Święcenia kapłańskie w 1987 r., mgr. Wikary: Krzywcza 1991 - 1994, Tyrawa Wołoska 1994 - 1996, Grodzisko Dolne 1996 r. Ks. ZBIGNIEW JAKIEŁA r. - Cergowa. Święcenia kapłańskie w 1987 r., mgr teol. Wikary: Czarna k/Ustrzyk 1990 r., Krzywcza 1994 - 1995, Dydnia 1995 r. Ks. STANISŁAW MAC (junior) r. - Kisielów. Święcenia kapłańskie w 1987 r. Wikary: Krzywcza 1992 - 1994, Olszanica 1994 r. Zawieszony we wszystkich uprawnieniach wynikających z władzy święceń kapłańskich z dniem 20 V 1997 r. Ks. ANDRZEJ WÓJCIK r. - Lisów. Święcenia kapłańskie w 1991 r., mgr. Wikary: Żeglce 1991 - 1994, Krzywcza 1994 - 1998. W roku 1998 został skierowany do Republiki Czeskiej, aby kontynuować posługę duszpasterską w diecezji ostravsko – opavske. Był proboszczem w parafiach Moravce-Prażme i w Janovicach. Zmarł nagle w dniu 02 października 2009 r. Ks. TADEUSZ CHMIEL r. - Strażów. Święcenia kapłańskie w 1989 r., mgr. Wikary: Jarosław parafia pw. Chrystusa Króla 1991 - 1995, Krzywcza 1995 - 1998. Ks. JACEK RYSZARD RUSZEL r. - Kraczkowa. Święcenia kapłańskie w 1995 r., mgr. Wikary: Rzepedź - 1995- 98, Krzywcza 1998 - 1999. Zginął 10 VIII 2003 r. Spis wikariuszy parafii Krzywcza Stanisław 1482 - 1486 Maciej 1486 - 1488 Dominik z Prądnika 1562 Albert 1568 Grzegorz Handlicki 1651 Marcin Barański 1665 - 1670 Paweł Gruszczyński 1670 - 1672 Marcin Groszkowski 1672 - 1675 Franciszek Przegrodzki 1675 - 1676 Jakub Działkiewicz (Tomaszewski) 1676 Albert Krajewski 1693 Maciej Pigoński 1712 Andrzej Stakowski 1740 Błażej Skórski 1748 - 1753 Antoni Starzyński 1784 - 1786 Gabryel Krupiński 1786 - 1800 Baltazar Jałowiecki 1807 Jan Mielecki 1861 - 1864 Michał Jasiński 1864 - 1866 Stanisław Zarych 1948 - 1948 Jan Zygmunt 1953 - 1954 Jan Barć 1954 - 1957 Michał Kochman 1957 - 1959 Kazimierz Poźniak 1959 - 1961 Edward Wilk 1961 - 1962 Dominik Sołtys 1962 - 1964 Antoni Kołodziej 1964 -1965 Stanisław Motyka 1965 - 1966 Stanisław Sokalski 1966 - 1967 Aleksander Bieniek 1967 - 1971 Wiesław Willer 1971 - 1973 Antoni Sanecki 1973 - 1976 Stanisław Czerepak 1976 - 1978 Jan Cebulak 1978 - 1979 Edward Wołos 1979 - 1981 Stanisław Lęcznar 1981 - 1982 Stanisław Rząsa 1982 - 1983 Wojciech Baran 1983 - 1985 Jan Andrzejwski 1985 - 1986 Tadeusz Szczupak 1986 - 1988 Wiesław Siwiec 1988 - diakon Andrzej Krupa 1989 - 1990 Wiesław Kozioł 1990 - 1991 Roman Cieśla 1990 - 1992 Marek Grzebień 1991 - 1994 Stanisław Mac 1992 - 1994 Zbigniew Jakieła 1994 - 1995 Andrzej Wójcik 1994 - 1998 Tadeusz Chmiel 1995 - 1998 Jacek Ruszel 1998 – 1999 Stanisław Pawul 1998 – 2000 Janusz Czechowski 1999 - 2000 Jacek Wajda 2000 - 2002 Jan Bróż 2000 – 2002 Piotr Babijczuk 2002 - 2005 Krzysztof Filipek 2002 - 2004 Andrzej Wójcik 2004 - 2005 Marek Wilk 2005 - 2006 Wiesław Szczygieł 2005 - 2008 Andrzej Baran 2006 - 2008 Marek Kilar 2008 - 2013 Janusz Kowal 2008 - 2010 Marek Bacior 2010 – 2013 Andrzej Dubiel 2013 – 2014 Jacek Dżoń VIII – IX 2014 Jan Rogula dr 2014 - 2018 Krzysztof Bis 2014 - 2019 Paweł Starostka 2018 Stanisław Sygnarowski 2019 Wykaz proboszczów parafii Krzywcza Klemens 1398 Klemens ok. 1459 Jan 1464 - 1468 Jan "heres de Krzywcza" 1475 Mikołaj 1478 - 1494 Jan z Dubiecka Kozlik 1494 - 1510 Jan 1535 Bartłomiej z Ropczyc 1542 - 1552 Józef Monicki 18 V 1554 - 21 IV 1557 Piotr Orzechowski 18 V 1557 - 30 XII 1568 Jan Orzechowski 15 I 1571 - 10 IX 1603 Stanisław Srokowski 1606 - 1608 Wacław Cejrowicz 1621 - 29 IV 1624 Stefan Sicinski 1624 - 1626 Mikołaj Krasicki 1646 - 1650 Jan Bolestraszycki-Owiatopełek 1650 - 1667 Stanisław Lenczowski 1672 - 1677 Szymon Gorlowski 1677 - 1681 Stanis3aw Jodłowski 1688 Jan z Gozdaw Chrzanowski 1692 - 1728 Marcin Maciej Ziebinski 5 V 1728 - 23 IV 1740 Konstanty Żurowski 23 IV 1740 - 1 II 1748 Kazimierz St. Chochmański 1748 - 18 III 1754 Andrzej Żurowski 1773 Konstanty Fredro 1784 - 1799 Antoni Wo3czanski 1799 - 1824 Józef Bednarski 1824 - 1866 Antoni Biegański 1866 - 1892 Andrzej Solecki 1891 - 1910 Władysław Solecki 1910 - 1943 Tadeusz Brodowicz 1943 - 1945 Stanisław Lorenc 1945 - 1988 Stanisław Sroka 1988 - 2001 Wiesław Twardy 2001 - 2005 Adam Boruta 2005 - 2011 Spis komendarzy parafii Krzywcza Wincenty 1482 Paweł z Nowego Miasta 1552 Józef Menicki 1558 - 1559 Stanisław Rudowski 1603 Wojciech Dziekunis 1620 Szymon Didakus 1624 Krzysztof Gładyszewicz 1634 Bartłomiej Michnicki 1641 Marcin Barański 1667 Jan Łuszkowski 1691 Andrzej Sitkowski 1744 Jan Wiszniewski 1756 Księża, którzy obecnie pracują w naszej parafii: Piotr Haszczyn Powyższy artykuł pochodzi z książki Zarys dziejów parafii Krzywczy 1398 – 1998. Krzywcza 1998 r. Artykuł uzupełniono o późniejsze informacje. Zapraszamy na blog - Książka jest jedną z najlepszych pozycji odsłaniających duchowe problemy wiernych i codzienną pracę polskich egzorcystów. Praktyczny wymiar książki zwiększa aneks zawierający modlitwy oraz cytaty z dokumentów Kościoła a także aktualne dane adresowe egzorcystów z wszystkich polskich diecezji. Pozycja skierowana do wszystkich zainteresowanych walką duchową oraz praktycznymi informacjami dotyczącymi pracy egzorcysty. Książka posiada wstęp i pozytywną rekomendację ks. Aleksandra Posackiego SJ jednego z największych polskich autorytetów w dziedzinie demonologii. Ostatnie lata przyniosły znaczny wzrost zainteresowania problematyką egzorcyzmów w Polsce, niestety tylko znikomy procent publikacji o tej tematyce stanowią książki polskie, będące świadectwem wiedzy i pracy polskich egzorcystów. Bez wątpienie polscy egzorcyści są osobami, które najlepiej orientują się w sytuacji trudnych przypadków duchowych w naszym kraju. Ta książka chce właśnie pokazać obraz posługi egzorcysty w Polsce. Zawiera ona rozmowy z trzema egzorcystami w różnym wieku, o zróżnicowanym stażu kapłańskim, i doświadczeniu w posłudze egzorcysty. Wyboru Boga, Dobra i Miłości oraz chrześcijańskiej wizji świata – zagrożonej dziś ideologią i manipulacją – uczą dziś egzorcyści na podstawie własnego doświadczenia…Cieszymy się, że nie tylko egzorcyści włoscy czy inni zagraniczni, jak do tej pory, ale też polscy egzorcyści mają dziś wielkie osiągnięcia i ogromne doświadczenie. Ks. Andrzej Grefkowicz, ks. Marian Piątkowski i ks. Sławomir Sosnowski to trzej wybitni polscy egzorcyści, związani z Odnową w Duchu Świętym. Ich bogate doświadczenie zasługuje na uwagę i refleksję. Wywiady przeprowadzone z nimi odsłaniają w tej książce duchowe problemy we współczesnej Polsce. Jest to wielce pouczające. Ta wiedza ma ogromne znaczenie duszpasterskie… Wiele niebezpiecznych dla wiary zjawisk ma tendencję wzrostową…Stąd znaczenie wywiadów z polskimi egzorcystami, które są istotą tej książki, ale jej nie wyczerpują. Wartość omawianej pozycji zwiększa też obecność aneksów zawierających modlitwy oraz cytaty z dokumentów Kościoła. Książka jest ze wszech miar godna egzorcysta. Wywiady z polskim egzorcystami od praca zbiorowa możesz już bez przeszkód czytać w formie e-booka (pdf, epub, mobi) na swoim czytniku (np. kindle, pocketbook, onyx, kobo, inkbook). Ks. Stanisław Brzóska. Źródło: Wikimedia Commons 23 maja 1865 r. w Sokołowie Podlaskim zginął w egzekucji ks. Stanisław Brzóska, naczelny kapelan Powstania Styczniowego, uznawany przez historyków za ostatniego powstańca styczniowego. Według przekazów historycznych, jego śmierci przyglądało się około 10 tysięcy osób zgromadzonych wówczas, w dzień targowy, na sokołowskim rynku."Stanisław Brzóska jest bez wątpienia jedną z charyzmatycznych postaci Powstania Styczniowego" - mówi PAP historyk z Uniwersytetu w Białymstoku prof. Adam Dobroński. Przypomina, że urodził się on 30 grudnia 1832 r. niedaleko Białej Podlaskiej w rodzinie podlasko-mazowieckiej wywodzącej się ze zubożałej szlachty, ale szanującej tradycję narodową i stanową. Po szkole w Białej Podlaskiej wybrał - przypuszcza się, że pod wpływem ojca - studia prawnicze na uniwersytecie Św. Włodzimierza w Kijowie. Po trzech latach zrezygnował. "Nie wiemy dokładnie jakie były przyczyny. Myślę, że po pierwsze presja ojca już była słabsza. Po drugie była to jednak uczelnia typowo rosyjska, w centrum tego państwa, więc z pewnością atmosfera wyraźnie nie odpowiadała młodzieńcowi. Może też i doszło - z pewnością, choć trudno tego dowieść - jego narastające powołanie, bo po tych trzech niepełnych latach studiów chciał wstąpić do seminarium" - mówi Dobroński. Najpierw Stanisław Brzóska chciał został zakonnikiem, jednak nie został przyjęty do zakonu Marianów. "Uznano, że jest młodym mężczyzną o zbyt gwałtownych, śmiałych poglądach, zbyt aktywnym, który nie spełni się w tym życiu zakonnym. Dlatego też poszedł ostatecznie do seminarium duchownego w Janowie Podlaskim. I tam przebył kształcenie kapłańskie" - mówi Dobroński. Na księdza Stanisław Brzóska został wyświęcony w 1858 r. "Zatem wchodzi w to swoje pełni już dorosłe życie w czasie nadzwyczajnym, bo trwa tak zwana odwilż posewastopolska, rośnie nadzieja na przynajmniej autonomię ziem polskich" - mówi historyk. Tłumaczy, że ówczesne województwo podlaskie z rejonie Białej Podlaskiej "miało szczególne aspekty, żeby tej polskości się trzymać, walczyć o nią, walczyć o wiarę, bo to przecież także kraina unitów". Ks. Stanisław Brzóska był aresztowany po raz pierwszy 10 marca 1861 r. za "patriotyczne kazanie". Dobroński tłumaczy, że chodzi o "incydent" jaki miał miejsce podczas mszy, gdy do kościoła weszła grupa "zachowujących się buńczucznie" rosyjskich oficerów. "Młody kapłan skomentował to ich wejście na tyle ostro, że uznali się za obrażonych i oskarżyli go o podburzanie tłumów do nieporządków wobec cara" - opowiada Dobroński. Ks. Brzóska został za to skazany na dwa lata więzienia. W twierdzy w Zamościu odsiedział jednak ostatecznie trzy miesiące. "Ta kara wzmocniła w nim wolę walki o wolną Polskę, bo mimo swoich ledwie dwudziestu lat, został naczelnikiem powiatu łukowskiego, jako że z Sokołowa Podlaskiego, jako wikary został przeniesiony do Łukowa. Ba, on wkrótce później zostanie także członkiem władz wojewódzkich " - powiedział Dobroński. Ks. Brzóska w pierwszą noc Powstania Styczniowego poprowadził atak na garnizon łukowski. "Było to dosyć charakterystyczne dla początku powstania. Ledwie było ich czterdziestu, bardzo słabo uzbrojonych - jeśli broń palna to tylko kilka strzelb - żołnierzy rosyjskich pewnie około czterystu. Wprawdzie powstańcy otrzymali posiłki, ale Rosjanie także. Zaskoczenie początkowo wydało swój plon, początkowo te koszary zostały zdobyte, potem trzeba było jednak sę cofnąć. Z takim małym oddziałem Brzóska nie miał szans, dlatego dołączył do naczelnika ówczesnego województwa podlaskiego ( rozciągającego się wtedy na południe od rzeki Bug, ze stolicą w Siedlcach) Walentego Lewandowskiego" - przypomina Dobroński. "Wojował dzielnie, jak wspominają pamiętnikarze, wziął udział w bitwie w Siemiatyczach" - dodał. Bitwa ta zakończyła się jednak klęską. "Kapłan Stanisław pozostał w szeregach powstańczych, walczył pod Sosnowicą i tam został ranny. Gdy trochę przygasło powstanie w Podlaskiem, przeniósł się na tereny Lubelszczyzny, gdzie kontynuował swój szlak bojowy pod dowództwem bardzo sławnego generała powstańczego generała Michała Kruka Hajdenrajcha. Z nim uczestniczył w kilku bitwach. Zakończył je bój pod Fajsławicami" - mówi Dobroński. Ks. Brzóska został mianowany naczelnym kapelanem. "Niektórzy nawet to interpretują, że jego kompetencje jakby poszerzono w ogóle na sferę powstania w Królestwie Polskim i był to de facto etat generalski, chociaż w tym pionie kapelańskim" - mówi prof. Dobroński. Przypomina, że gdy powstanie chyliło się ku upadkowi, ks. Brzóska zachorował na tyfus, co osłabiło go na jakiś czas. "Jednak ze swoim twardym charakterem kontynuował walkę, długo udawało mi się uchodzić mimo, że był ścigany. Sutanna mu w tym pomagała oraz sława, która mu towarzyszyła. Stawał się legendą powstania styczniowego na Podlasiu" - opowiada profesor. Ks. Brzóska przetrwał ze swoim oddziałem do grudnia 1964 r. Ukrywał się. "To jest fenomenalny stan" - mówi Dobroński i przypomina, że 15 sierpnia 1864 r. stracono Romualda Traugutta i innych członków rządu narodowego, a to się uznaje za koniec powstania styczniowego, które trwało półtora roku. Ks. Brzóska przetrwał do 1865 r. tylko ze swoim adiutantem Franciszkiem Wilczyńskim. Obaj ukrywali się we wsi Krasnodęby-Sypytki pod Sokołowem Podlaskim. Rosjanie nie mogli ich znaleźć. Odkryto kryjówkę, bo wydała ich wskutek ciężkiego śledztwa i tortur jedna z kurierek. 25 kwietnia 1865 r. ruszyła specjalna grupa, która otoczyła domostwo z kryjówką. "Widząc tę sytuację obaj ukrywający się powstańcy z pistoletami w dłoni +powitali+ Kozaków i próbowali ostrzeliwując się dobiec do lasu, ale to się nie udało. Zostali schwytani, skazani na śmierć. Wyrok wykonano w publicznej egzekucji na rynku w Sokołowie Podlaskim 23 maja, w dzień targowy, gdy ludzi było wyjątkowo dużo, ok. 10 tys. Powieszono go, cierpiał, nie umarł od razu, odszedł jak +męczennik+ za ojczyznę" - mówi Dobroński i dodaje, że w ten sposób ks. Brzóska zasłużył na miano ostatniego powstańca styczniowego. "Można by powiedzieć, że w taki symboliczny sposób przedłużył to niezwykłe i tak powstanie aż do wiosny 1865 r. Ta legenda o księdzu Stanisławie Brzósce nabierała mocy. Ulubiony przez wiernych, charyzmatyczny jako dowódca, jako też męczennik, jako ostatnia ofiara caryzmu, był wspominany, szanowany, choć nie mógł być oficjalnie uczczony" -opowiada profesor. Pierwszy pomnik w Sokołowie Podlaskim upamiętniający ks. Brzóskę powstał w 1925 r. , ale w pełni zrekonstruowany został w 1984 r. Pomniki są też w miejscu gdzie się ukrywał i w miejscach potyczek. W 2008 r. prezydent Lech Kaczyński nadał mu pośmiertnie order Orła Białego. kow/

ks andrzej brzozowski egzorcysta